Volgende halte Lamu

Afscheid in Kitui…
Het was heel raar om op een dinsdag ochtend met al je tassen en andere Nederlanders in een matatu te zitten in plaats van op het hoofdkantoor bij SASOL aan het werk zijn.

Het afscheid, waar niemand om heen kan, van iedereen en alles was toch echt wel een stukje zwaarder dan ik had gehoopt en gedacht. Ik moest ineens ongeveer iedereen gedag zeggen waarmee ik 3 maanden alles heb gedeelt. De vieze rijst, de lol, de droogte, de hitte, muziek, lachen, huilen eigenlijk alles. En nu moesten we weer terug naar alleen de dammenbouwers en Joanna en ik. Het viel allemaal een beetje zwaar om 6 uur sochtends.
Maar goed we hadden een prive matatoe om dat we gewoon TE veel mee moesten nemen. Serieus alle dammenbouwers hadden 2 grote hutkoffers… UNK Maar goed.
Nadat we met al onze spullen naar het Bushhouse zijn gegaan om ze daar de komende weken ook te laten staan ging ik naar mijn afspraak met de directrice van het weeshuis in Naivasha.

De afspraak ging bijzonder goed! De vrouw die ik heb ontmoet heb is Betty. Wat een heerlijk vrouw, echt geweldig. Ze vond het helemaal geweldig dat ik zou willen helpen in het weeshuis en dat ze er echt blij mee waren maar dat het eigenlijk wel een te klein weeshuis was om 3 weken in te werken. Dus had ze een ander geniaal idee bedacht. Ze werkte sinds kort samen met een weeshuis/school in de sloppenwijk van Nairobi, 1 van de 4 maar vraag me niet welke want ik weet het niet meer. Maar dat is een school met een specialisatie op multimedia, ze was in shock toen ik vertelde dat ik dat studeerde, en dat ze daar ook nog een handje konden gebruiken. Wat ik daar moet gaan doen is waarschijnlijk begleiden in lessen en gewoon socialisen en intresse te tonen in de kinderen, en na school heel hard mee gaan dansen. Nou dat klonk echt als muziek in mijn oren! Echt super vet project. Ze boden me ook onderdak en eten aan, wat ook nog eens gratis was. Echt ik val van de ene verbazing in de andere.
Na anderehalve week in de sloppenwijk te hebben geholpen vertrek ik samen met Betty naar Naivasha om daar in het weeshuis kerstmis te vieren. Ze zag het al helemaal voor zich en dan gaan we daar heen en dan koken we dit en oee dan gaan we dat dansje doen. Ik vond het echt geweldig dat die vrouw het helemaal zag zitten met mij. En ik heb er ook helemaal zin in! Kan eigenlijk niet wachten om te beginnen. Het is nog wel een beetje vaag allemaal hoe en wat maar de grote lijnen zijn helemaal duidelijk. Echt gaaf!

Goed na die vergadering had ik aan Sammy, de regelaar in Safari’s en dat soort onzin, gevraagd hoe wij het beste naar Lamu konden komen. Waarop zijn antwoord is: Ja je kunt het beste de bus van vanavond 8 uur pakken. Dus ik Joanna bellen en vragen of het goed is, wat natuurlijk zo was maar goed. Vanuit daar is mijn hectische dag begonnen.
(Onthoud dat ik vanaf half 6 sochtends wakker was)
met het regelen dat de spullen in bij de bus waren, boodschappen gedaan, taxi’s genomen, kaartjes voor de bus geregeld, pinnen, avond eten en ondertussen afscheid nemen van de dammenbouwers. En toen was het 8 uur savonds en zaten Joanna en ik in de bus naar Malindi. Uitgeput maar we zaten erin! De bus zat goed, totdat we begonnen te rijden. Helaas zat de stoel niet vast en gingen we ongeveer 10 uur op en neer bij elke hobbel die genomen moest worden, en geloof me de wegen hier zijn alles behalve glad! Het gehobbel nam ik voor lief maar toen het ook nog eens begon te regenen In de bus had ik het toch wel gehad. Ik was gewoon doorweekt en er was geen beginnen meer aan, aan geen kant maar goed, kijk naar je doel en denk ‘’ strand, cocktails en bruin worden’. Na een 10 uur durende rit waren Joanna en ik gebroken aangekomen in Malindi. Wat weer een nieuwe totale shock was. Er reden tuktuks overal! Het rook als India met Arabische gebouwen, dat is denk ik wel de beste manier om het te omschrijven. Het was niet vies of wat dan ook maar gewoon een penetrante geur, die ik omschrijf als India, hing daar. Maar goed het was 6 uur sochtends en niets gegeten, amper geslapen dus mijn oordeel was niet realistisch gok ik zo.

Na Malindi begon onze volgende tocht naar Lamu. We moesten eerst 2 uur wachten in Malindi waar we door elke Indier en Somalier die er maar te vinden was lastig te zijn gevallen gingen we met een rustige Nissan er vandoor. Althans hij leek op het eerste gezicht rustig. We begonnen met 4 mensen en de bus chauffeur. Na 10 minuten stapte ere en vrouw met 2 kinderen binnen, na nog eens 10 minuten stapte er 5 Somaliers binnen, tering jantje wat maken die herrie, na een half uur stapte ze uit en werden ze vervangen door 6 Masai mannen. Na 4 uur rijden begon onze eigen kleine mini safari, we hebben nijlpaarden, apen en slangen gezien, naast de gebruikelijke geiten, honden en koeien.
Nadat we 6 uur lang opgepropt in de Nissan hebben gezeten zagen we dan eindelijk de zee, maar geen Lamu. We moesten ook nog eens met een bootje om op het eiland te komen. En jongens ik dacht dat het bootje in Oeganda eng was, maar dan was deze echt angstaanjagend. Wat er allemaal mee moest! Echt serieus alles, maar goed je moet wel even denken dat er 1 supermarkt is en 1 pinautomaat, en 1 auto. Dus ja dan moet je wel alles via bootjes doen.

Na 5 minuten in de speedboot vol met eten en dieren gezeten te hebben zag ik eindelijk (na 36 uur reizen) Lamu. En serieus er zei een stem in mijn hoofd net als in de trein:
‘’eindpunt van deze reis Lamu, wilt u allemaal uitstappen, eindpunt van deze reis Lamu’

Wat is Lamu magisch! Serieus, nogsteeds het ziet er uit als Marokko en ruikt naar vies en vuil met ezel lucht. Maar wat is het mooi. Het is wel is waar geen Hawai, maar een wit strand, check, een zee, check, lekker eten, check, cocktails, check dus zekerste weten dat wij ons hier prima gaan vermaken. Het doel is om hier een kleurtje op te lopen maar dat gaat wel goed komen. Na 1 dagje op het strand te hebben gelegen typ ik nu die blogje met gloeiende rode bovenbenen en kan ik niet wachten tot dat ik mag gaan douche!

Er hangt hier een hele rust over heel het eiland heen. Reagge muziek overal, mannen in rokjes, knappe mannen, geen veel lawaai van verkeer, geen opdringerige mensen maar hele open vriendelijke mensen die je graag de mangrove mee in nemen. Dus ik ben benieuwd wat dit eiland mij nog gaat brengen. Maar tot dat kijk ik nog steeds uit naar mijn tijd met Betty in de weeshuizen!

Op de planning staat ook nog een nachtje in Mombassa met de dammenbouwers want tja die hebben daar toch een villa gehuurd waar wij vast een kamertje voor 1 nachtje kunnen krijgen en dan is het al weer tijd om terug te gaan naar realiteit en het magische achter me te laten! En daarna komt voor de allerlaatste keer een trein stemmetje in mijn hoofd te voorschijn :
‘’Eindbestemming bereik, Schiphol…..’’