Down in the Bush

Afgelopen drie weken is Anouk mij hier komen vergezellen. Het is raar om iemand van thuis om me heen te hebben, mensen die ik al lang niet heb gezien en ook niet echt heb gesproken zijn er ineens. Echt wel tof, maar enorm wennen. Anouk komt een maandje mij helpen bij het werk van SASOL en het ICT center.

We kregen de vraag om onderzoek te gaan doen naar mogelijkheden voor een nieuwe ICT opdracht voor de toekomstige studenten. Ze hebben niet veel kennis van ICT hier en namen aan dat Anouk en ik er meer vanaf wisten dan hun. Opdracht: Ga kijken in Sombe, Mutomo en bij MPC South in Kyangu om te kijken of we daar op ICT gebied iets kunnen betekenen.

Sombe, zoals ik al eerder had uitgelegd is een oude vriend en ik vind het heerlijk om haar weer te zien. Dus in week 1 zijn we naar Sombe gegaan met de matatu. Anouk vond de matatu maar een beetje eng maar wel leuk maar toen ze Sombe zag dacht ze echt, moeten wij hier 3 dagen gaan zitten? Dit is zo klein. Voor mij is het enorm groot geworden in verhouding met 3 jaar geleden maar goed. We hebben rondgekeken en kwamen bij een ICT center uit dat particulier word gerund. De eigenaar Henry vond dat Sombe en de mensen de kennis van computers nodig hadden, zonder computer kennis geen baan krijgen dus we moeten mee gaan met de tijd. Hij heeft een enorm klein hokje met daarin 4 computers, printer en 3 tafels gepropt en we noemen het een ICT center. Hij heeft nog een center in Mutito en wil graag zo uit gaan breiden over de hele regio. In de meeste gevallen suport SASOL niet met geld of materialen maar met kennis van de studenten en dat moeten ze mensen met wie we samenwerken ook weten voordat we er over na gaan denken. Toen we dit principe aan Henry hadden uitgelegd was hij een en al oor, hij begon te ratelen over netwerk aanleggen, computers maken, trainen van zijn leraren en noem maar op. Hij kreeg een glans in zijn ogen en een grote glimlach. Helaas moest ik wel vertellen dat ik niet zeker wist of het door zou gaan maar dat we ons best gingen doen. Deze man heeft wat los in mij gemaakt, hij heeft laten zien dat je met weinig middelen en weinig geld toch een hoop kunt doen als je alleen maar droomt, en je dromen najaagt. (ondertussen heeft Henry me bijna dagelijks gebeld over hoe het gaat)

Nadat we in Sombe research hebben gedaan zijn we naar een vriend, Katungu Mwangangi geweest die een aantal dorpen verderop woont, Uyuku. Toen we om 2 uur de bus hadden en voorin waren geduwd omdat we de busmensen ondertussen wel kennen en hun ons, wat Anouk niet zo erg vond, kwamen we 2,5 uur later aan in Uyuku. De eerste gedachten van Anouk en mij was, dit kan het echt niet zijn, nee echt niet. Dit is te klein. Maar jawel ik hoorde: Leacky! and new lekker kontje!, drie jaar geleden hebben we hem dat woord geleerd en zo noemde hij Anouk, en wisten we toch wel dat we goed zaten. Katungu heeft sinds kort een shop waarin hij s’ochtends voor zijn andere werk, wat bouw is, in staat en na zijn werk ook weer. Dus dubbele baan. Maar hij had vandaag vrij genomen omdat wij langs kwamen, daarnaast had hij 2 kippen gekocht om te eten. Zijn shop was een modderhuisje met etenswaar erin. Echt wel tof gedaan en hij was aan het vertellen over hoe hij zijn shop over 2 jaar zag, van steen met een mooie ingang en met veel spullen. Echt wel tof. Nadat we zijn bouwplaats hadden bekeken gingen we naar zijn huis/dorpje toe, wat volgens Katungu very near was, na 20 minuten lopen vond ik het toch niet meer very near. Beetje jammer maar wel leuk om te lopen en het was voor de verandering echt warm. Na een half uur lopen zijn we aangekomen in Village Mwangangi. Het zijn verschillende huisjes bij elkaar met open ruimte en dat was zijn thuis. De hele familie woont daar welgeteld 16 man en 20 kippen, koeien en geiten. Mooi om te zien hoe ze echt leven. Het was echt diep Africa en Katungu liet ons alles zien met trots, van het land tot de waterput tot en met zijn stenen maak plaats. Het was mooi om te zien dat hij er zo trots op was.
Na een heerlijk avondmaal zijn we ons 1 persoonsbed dat we samen gingen delen in gekropen voor een afschuwelijke slaaploze nacht. Om 4 uur moesten we weer uit bed om de matatu te halen om vervolgens in Kitui een paar uur slaap in halen. Het was mooi om te zien hoe de mensen daar genieten van het leven maar het is ook aan alle kanten te zien dat het moeilijk is om te overleven.


Daarnaast zijn we nog met meer matatu’s naar dorpen, Mutomo en Kiangu, gegaan maar dat is kort samen te vatten:
- There is always room for one more in the Matatu!
- Er is overal zand en stof!
- Drinken is helaas niet koud
- Frietjes van drie dagen oud zijn vies!
- Bedden in goedkopen hotels zijn standaard met een mooie kuil
- It’s very near, maar dat is het nooooooit!
- Geit verbazingwekkend lekker klaar gemaakt kan worden
- Twee tv’s in 1 dorp waar iedereen naar staart als een zombie
- Kinderen zijn beschaafder in kleine dorpen, maar dit ligt waarschijnlijk aan het feit dat ze bang voor ons zijn.
- Matatu’s als wekker dienen, er rijd verder toch niets…
- Mensen uit Kitui enorm verbaasd zijn als ze je ergens tegen komen buiten Kitui
- Telefoons nooit mogen dienen als radio

Daarnaast zijn we een dagje de tourist geweest. We zijn naar de fourteen falls in Thika geweest. Omdat we een auto hadden gehuurd hadden we besloten dat Mercy en Hope mee konden aangezien er plaats was. We zijn als vier angsthazen de rivier overgestoken en uiteindelijk hebben 3 van de 4 ook daadwerkelijk gesprongen.

We gaan nu volgende week het rapport presenteren, leuke dingen doen in de laatste week van Anouk en kookles bij Mercy volgen.

Liefs Lieke

De ozo prachtige foto’s van al onze avonturen in de bush:
https://picasaweb.google.com/102275942779228182325/Kenya2012?authkey=Gv1sRgCPCPid-i2_K6mwE

Als reactie van Anouk op de titel,
ja we hebben alleen maar Bush gezien....