Het begin van mijn dag

Mijn kont heeft de ruimte gekregen van 15 wel getelde centimeters, de wind wappert door mijn haar en blaast het zo in de gezichten van mijn mede passagiers. De geur van negerzweet en vuil, een geur die je direct herkent zo gauw je het vliegtuig uitstapt en je neusvleugels binnen dringt en niet meer weggaat, een geur die ik sterk associeer met Africa, omringt me. De hand van de persoon naast me zoekt zijn weg op mijn bovenbeen. Er komen klanken uit de speakers die ik vaag herken, de taal waar ik me bek over breek maar ook wonderschoon is.

Buiten razen de mensen en hun dagelijkse bezigheden aan me voorbij. Een man die zijn bananen probeert te verkopen aan een groepje vrouwen, de vrouwen geven hem geen aandacht, ze zijn meer geintresseerd in de nieuwste roddels. De kinderen die op straat zitten omdat ze simpel weg geen thuis meer hebben, op zoek naar iets om hun dag door te komen. Ineens schieten we allemaal naar voren, de bajaj moet op de rem. Hordes mensen op straat, allemaal in de rij voor het gebouw van de overheid – Immigratie. We zoeken onze weg eromheen, tussendoor en na het nodige getoeter zijn we ervoorbij. De mensen zitten, hangen of staan, ze wachten uren, dagen, weken misschien zelfs wel maanden voor een papiertje.

Als we doorrijden komt de geur van een koffie ceremonie de bajaj binnen. Ik kijk links en zie de daar een vrouw met drie krakkemikkige bankjes onder een geimproviseerd dak zitten. Op de drie bankjes zitten vier nors kijkende mannen te nippen aan hun koffie, geen haast of zorgen te zien. Achter het krakkemikkige koffie tentje word teen groot nieuw hotel gebouwd, Hawassa moet zich door ontwikkelen, toch?! Weer schieten we vooruit, een van mijn medepassagiers stapt uit om vervolgens zijn plaats af te staan aan een oudere, iets wat dikkere vrouw. Mijn 15 centimeter word gereduceerd naar 10 en de botten in mijn heupen zitten nu klem en het is toch wat onconfortabel. De man langs mijn wordt gedwongen zijn arm om mijn heen te slaan, vervolgens wordt ik bedwelemd door de geur uit zijn oksel.

Langs ons lopen kinderen in gekleurde school uniformen ze roepen, nee schreeuwen; YOU! FERANGI! YOU, YOU, YOU! Ik zou maar eens voor 10 seconde vergeten dat ik wit ben. Ik zie verschillende hotels langs me heen razen, het beeld wordt afgewisseld met schoenenpoetsers, bedelaars, kleine kraampjes en geimproviseerde winkels. Vrouwen die bepakt zijn met groentes of andere voedingsmiddelen op weg naar de markt. De markt is niet alleen een plaats waar je alles kan krijgen maar voornamenlijk een plek waar mensen de laatste roddels van het dorp uitwisselen.

Ik zie het gebouw waar ik moet zijn en zeg tegen de bajaj driver: Woraj alle. Meteen schieten we weer vooruit en mijn 2 medepassagiers stappen uit zodat ik uit kan stappen, meer kruipen maar het principe is het zelfde. Ik neem een hap verse lucht en went me tot de bajaj driver, betaal hem, krijg een discussie over het feit dat ik niet genoeg betaal. Ik antwoord hem in vloeiend Amhaars dat het onzin is en dat dit de normale prijs is, overdondert van het feit dat ik in het Amhaars reageer laat hij het gaan en brengt de bajaj weer in beweging. Ik neem nog net een laatste hap uitlaatgassen van mijn bajaj en kijk naar het volgende obstakel, de straat.

Ondertussen komen er verschillende straatkinderen op mij afgerend; YOU, FERANGI, ONE BIRR! De kinderen zijn echter niet mijn grootste probleem, ik moet de straat oversteken. De straat is vol met auto’s, bussen, trucks, bajaj, moters en met honderden mensen. Naast mij staan nog 15 mensen te wachten. Er ontstaat een mini file omdat een auto wil draaien op de weg maar daardoor de weg blokkeert voor iedereen, dit is onze kans, we kunnen oversteken. De eerste helft zit er op, we staan even stil. Er word nogmaals gevraagd om geld door bedelaars maar nog voordat ik kan antwoorden word ik bij mijn arm gegrepen van een mede-oversteker en steken we de tweede deel van de straat over. Ik bedank mijn mede-oversteker vriendelijk en ga op weg naar het gebouw waar ik moet zijn.

Mijn dag kan beginnen….