Vanaf een afstandje

Een jaar is er voorbij gegaan, een jaar zonder chapatti, rijst, pilau, boda ritjes, Steve, Mercy, Hope, Zum en nog veel meer mensen. Ineens staan we er weer. Tussen het rode zand, gekleurde doeken, omringt door de penetrante geur van negerzweet. Even voor 3 weken op en neer naar mijn thuis. Once again I find myself in Kitui. Het voelt als een deken van liefde en warmte. Het voelt goed om terug te zijn. Het is een jaar geleden dat ik afscheid nam en nu sta ik weer tussen de mensen alsof er niets is veranderd, alsof ik nooit weg ben geweest maar als ik goed kijk zie ik dat er enorm veel dingen zijn veranderd. Dat het een zwaar jaar is geweest voor vele, dat het dorp is gegroeid, dat mensen zijn veranderd, dat er nieuwe restaurants zijn, dat mensen zijn verhuist , dat de klimaatsveranderingen zijn weerslag op het land leggen, dat de verkiezingen net zijn geweest en dat er nog onrust heerst over Al Shabaab, dat mensen dingen toch altijd weer postief bekijken en dat ze door gaan omdat ze roeien met de riemen die ze wel hebben.

Het is heerlijk om weer mee genomen te worden op de boda, het land te zien dat door de (late) regen compleet groen is. Het is fijn om weer even Swahili te spreken en dat iedereen Engels kan spreken. Het is heerlijk om een samosa in mijn gezicht te eten. Het is fijn om even op adem te komen. Even dingen van een afstandje te kunnen bekijken. Even gewoon Lieke (of hier Leacky of Mwende) te zijn en geen MammaSan te zijn.

De afgelopen 8 maanden Ethiopia waren lastig, moeilijk en met momenten zwaar. Er zijn veel dingen geweest waar ik een aantal keer over na moest denken hoe ik dit moest gaan oplossen of hoe ik dit moest gaan aanpakken. Het is een prachtig land met een geweldige cultuur. Ik hou oprecht van Ethiopia maar het eet ook energie en leven van mij. Dingen die soms even op zijn.

Ik ben dankbaar voor de kans dit ik heb gekregen van MammaSan en ik heb ontzettend veel geleert van Ethiopia. Het heeft me voornamelijk geleert dankbaar te zijn voor wat je hebt en dat je altijd wat kan doen, zelfs al denk jij dat het niets is. Als ik mijn kinderen zie, 10 straat kinderen , dan wordt ik warm van binnen. Als ik de veranderingen zie bij de mensen met wie ik werk; ze zijn zelfverzekerder, beginnen een idee te krijgen dat morgen ook bestaat en dat daar over nagedacht mag worden. Dat ze beter Engels praten. Ja het zijn de kleine dingen voor mij die Ethiopia bijzonder maken.

Het heeft me ook enorm strijdbaar gemaakt, ik had al 10 keer kunnen opgeven en een baan in Nederland kunnen zoeken but I didn’t, I stayed in Ethiopia. Ik geloof in wat ik doe, en als ik naar de kleine overwinningen kijk dan weet ik dat ik goed is. Ondanks dat ik af en toe enorm op mijn bek val en dat mensen voor hobbels in de weg zorgen, geloof ik in wat ik doe en ik vecht ervoor. Als we vallen dan staan we weer op en gaan we weer op maar met een les geleert.

Voor nu geniet ik nog een kleine week van mijn thuis hier in Kitui. Ik heb het gemist, meer dan ik ooit zal kunnen vertellen. Ik maak gekke plannen met Mercy over een huis hier te bouwen, wie weet dat het ooit gaat lukken. Dromen zijn er om ze waar te maken, nietwaar?

Voor nu, ga ik nog even een samosa eten en rustig genieten van hoe het leven zich hier voor kabelt.

X liefs vanuit Kenya