Mijn vlucht van de realiteit

We doen het allemaal, vluchten, ontsnappen aan je realiteit. Al is het maar als je je ogen dicht doet en je jezelf voorstelt in een rustigere, mooiere, avontuurlijker of waar je dan maar over droomt voorstelt. Af en toe word even te veel en proberen we te ontsnappen aan de realiteit van aller daags.

Zo heb ik vorige week besloten dat het tijd was dat ik even rust en ruimte nodig had om dingen duidelijk en helder te kunnen gaan zien. Het werk is veel en er zijn veel obstakels op de weg, ‘’even afstand nemen en ze op een afstandje bekijken zal mijn hoofd goed doen’’ was mijn idee toen ik zondag middag in de bus stapte naar Durame samen met Sitota.

Mijn vlucht van mijn realiteit werd een vlucht naar een nog hardere realiteit. De harde realiteit van Ethiopia en haar platteland.

De busrit was fantastisch, geen been ruimte, zit tussen vele mensen gepropt en er hangen oksels in mijn gezicht en negerzweet verlaat de komende uren mijn neusvleugels niet meer. En tja er is altijd ruimte voor een extra persoon dus opschuiven en opproppen maar, zoals mijn broertje eens heeft gezegt het was propvol! Maar het mooie van een busrit als deze is dat iedereen vriendelijk is tegen elkaar en dat mensen altijd ruimte maken voor de volgende persoon die graag wil zitten. Kinderen en jongeren staan op voor oudere mensen, uit respect. De oudere mensen hebben hun samenleving gemaakt tot wat het nu is en het is van groot belang dat je respect voor hun toont, al is het maar je zitplek aan hun geven.

Aangekomen in Durame was het een grote stofbak met een harde wind en prachtig groene bergen en heuvels op de achtergrond. Na ongeveer 10 minuten lopen kwamen we bij het ouderlijk huis van Sitota aan, de plek waar we de komende 4 dagen zouden zijn. De compound bestaat uit verschillende kleine plantage die inset groeien om hun voor eten te voorzien in de tijden van droogte. Van inset word Gotyo gemaakt en dit is een van de weinige gerechten dat je zonder water kan bereiden. Er lopen 3 koeien rond, scharrelen 15 kippen rond en er staat een prachtig huis te midden van al dit.
Binnen staan de meeste protserige banken en jawel een tv met alles er op en eraan. Helaas komt er geen geluid uit en is er 90% van de tijd geen stroom, maar we hebben het wel.

De ouders van Sitota ontvangen me gastvrij en geven me meteen te eten, wat in Ethiopia normaler is dan dat je iemand goedendag zou zeggen.
Wat me meteen opvalt is dat Sitota heel hartelijk is naar haar moeder toe, maar op gepaste afstand blijft naar haar vader toe. Ze heeft groot respect voor hem en dat merk je aan alles. Ze durft ook minder open te zijn bij haar vader. Ze groet haar oma op een manier die ik niet ken; ze schudden elkaar de hand kussen elkaars hand voor ongeveer 10 minuten en knuffelen dan nog eens voor 5 minuten met elkaar. Ik ben verbaasd over al dit en weet niet zo goed wat ik moet doen.

De volgende dag word ik omgetoverd in een complete Habesha (het lokale word voor Ethiopische in het Amhaars). Ik word ingewijd in de keuken, nouja keuken, en moet Doro Wot klaar maken. Doro Wot word in Ethiopia alleen maar klaar gemaakt als er iets speciaals is en in dit geval was mijn komst de redden om Doro Wot klaar te maken. Het is een lang process met veel ingredienten en ik was, jawel het aller aller belangrijkste, chef roeren… Ik hechte niet veel waarde aan dat ik 5 uur op een krukje in de keuken zat boven een hete pan die heerlijk ruikte, en maar in de pan MOEST blijven roeren. Blijkbaar was dit een taak voor iemand met veel geduld en discipline want je mag de doro wot niet aan laten branden. Was toch weer even trots dat ik deze chef roer op me mocht nemen.

In mijn hoofd was ik bezig met de problemen van Hawassa en alles daar om heen. Wat ga ik doen met dit project en waar gaan we heen met dat project. Hoe gaan we het overheids inspectie aanpakken. Ondertussen ving ik het gesprek op dat Sitota en haar moeder in het Amhaars hadden. Ze hadden het deze maand niet makkelijk, het was moeilijk. Er was niet genoeg regen gevallen, de zaak van haar vader liep wat minder en moeders zelf was ziek geworden en kon dus niet werken. Meteen voelde ik me schuldig over het feit dat ik aan ‘’luxe’’ problemen dacht. Ik heb eten, liefde, vrienden en mogelijkheden. Iets wat in Durame maar schaars is en voornamenlijk de mogelijkheden.

Het dorp ontwikkeld zich amper vanwege het feit dat er amper iets is, alle jeugd met potentie trekt weg naar de grotere steden en willen niet blijven in Durame. Hoe kan een dorp zich ontwikkelen… Ik weet het niet en de mensen hier ook niet.

De volgende dag had ik het genoegen om de grootouders van Sitota te mogen ontmoeten. Ze zijn ongeveer 85 en 80 jaar oud en ze wonen nog steeds in Durame. Hebben 10 kinderen gebaard en zijn nu erg oud voor Ethiopische begrippen. Meteen bij binnenkomst werd er alles uit de kast gehaald om voor de witte gast een koffie ceremonie te bereiden. Ondertussen liet Sitota, na haar uitgebreide begroetings ceremonie, het land zien van de groot ouders. Het was immense groot, wauw! Ze hadden 3 huizen op het land, verschillende plantages met koffie, inset, suikerriet, kool, sla en allerlei dingen die ik niet kon identificeren. Verschillende koeien, kippen en geiten liepen er rond. De grootmoeder was dubbelgevouwen, ik vroeg aan Sitota waarom het zo was. Ze was gevallen 2 jaar geleden en ze had daarbij een rugwervel gebroken en die konden ze niet herstellen dus niet liep ze gebogen door het leven. De grootvader was niet de snelste op de wereld en hij liep mank maar nog steeds bewerkte hij het land elke dag zodat er dingen konden groeien. Ik kon niets meer dan enorm veel respect voor de grootouders hebben, ze hebben hard gewerkt om hun kinderen mogelijkheden te bieden, wat gelukt is, en nu werken ze nog steeds hard om hun eigen leven te onderhouden. Wat een kracht en veerkracht van deze mensen.

Een probleem wat veel voorkomt op het platteland van Ethiopia is vrouwen besnijdenis. Dit is een verschrikkelijke praktijk dat gedaan word op jonge leeftijd bij meisjes in een achter kamertje met een oud en vies scheermes en daar worden ze besneden. Ik vroeg aan Sitota of dat hier ook een normale praktijk was en jawel dat was hier een regel en geen uitzondering. Er trekt een rilling door mij heen als ik bedenk dat Sitota hier is opgegroeit… Sitota ben jij besneden? Haar reactie had mij niet gelukkiger kunnen maken: O thank God no! Thank you mommy for not cutting my vagina!

Ik kan nog vele verhalen opschrijven en jullie meer laten weten over de harde realiteit van het platteland van Ethiopia maar voor nu ben ik weer wakker geschud en valt mijn realiteit wel mee. Mijn vlucht van de realiteit werd een spiegel, een spiegel die liet zien dat het allemaal nog wel mee valt hier in Hawassa.

En mama: Thank you for not cutting my vagina!

Veel liefs Lieke

Foto's: https://plus.google.com/photos/102275942779228182325/albums/5863751847894095025?authkey=CInVlr_1hZybPw